Newsletter 43/2015

Komentarze

UNIKANIE PODWÓJNEGO OPODATKOWANIA W RELACJACH Z AUSTRIĄ

PODATEK DOCHODOWY OD OSÓB PRAWNYCH – 2

Czy uzyskiwanie dochodu dzięki dysponowaniu przez polską spółkę powierzchnią ekspozycyjną na targach, powierzchnią w składzie celnym w Austrii, składowanie sprzętu budowlanego, bądź utrzymanie zaplecza socjalnego na potrzeby budowy stanowi „zakład” podatkowy mający wpływ na miejsce opodatkowania ?

W konsekwencji, czy takie dochody będą opodatkowane w Austrii czy w Polsce ? Zależy to od rozumienia pojęcia „zakładu”, które przesądza o konieczności uiszczenia podatku w Austrii.

Według Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (dalej w skrócie „Umowa””, działalność polskiej spółki na terytorium Austrii będzie stanowić „zakład”[1] jeżeli: na terytorium Austrii będą istnieć konkretne miejsca; zajmowanie, wykorzystanie tych przestrzeni będzie miało charakter stały i spółka polska będzie prowadzić działalność gospodarczą w Austrii za pośrednictwem (przy wykorzystaniu) tej utrzymywanej na stałe przestrzeni.

Wykorzystanie danej przestrzeni

Do spełnienia tego wymogu wystarczy, aby istniała choćby możliwość dysponowania określoną powierzchnią na własne potrzeby. Tytuł prawny, na podstawie którego dana przestrzeń została udostępniona polskiej spółce, nie jest istotny. Co więcej, dopuszcza się, że nawet bezprawne zajmowanie danej powierzchni na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej oznacza spełnienie przesłanki posiadania placówki na terytorium kraju przyjmującego.

W konsekwencji, gdy polska spółka będzie dysponować na stałe powierzchnią ekspozycyjną na targach, czy też powierzchnią w składzie celnym (magazynie przedsiębiorcy austriackiego), choćby bezumownie, możliwe jest uznanie takiej formy prowadzenia działalności za „zakład” podatkowy.

Nadto, przesłanka ta zostanie spełniona także wtedy, gdy w ramach danego kontraktu osoba zarządzająca wykonaniem kontraktu uzyska od podmiotu austriackiego, choćby faktycznie, stałą powierzchnię – miejsce w ramach przedsiębiorstwa austriackiego kontrahenta[2].

Stały charakter wykorzystywania danej przestrzeni

Można przyjąć, że stałość oznacza powtarzalność operacji gospodarczych w danym miejscu – np. zarządzanie kolejnymi kontraktami.

Niektóre państwa członkowskie OECD wypracowały praktykę tzw. „sześciu miesięcy” jako okresu, po przekroczeniu którego uznaje się przestrzeń wykorzystywaną na potrzeby działalności gospodarczej za „zakład”[3]. Reguła ta nie wynika wprost z umów o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu – jest skutkiem trudności w zastosowaniu przepisów konkretnych konwencji o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu.

Mimo że w oficjalnym piśmie austriackich organów potwierdzono tę praktykę[4], nie ma gwarancji stosowania jej jako zasady w każdym przypadku – konieczne jest indywidualne zbadanie konkretnej sprawy.

Warto pamiętać, że w przypadku prowadzenia działalności budowlanej „stałość” wykorzystywania danego miejsca została w Umowie uregulowana odrębnie. Za „zakład” uznaje się plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne tylko wtedy, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy[5], co do wykonywania tej konkretnej umowy budowlanej.

Prowadzenie działalności za pośrednictwem danej przestrzeni

Przykładowo, w przypadku spółki prowadzącej roboty budowlane, warunek prowadzenia działalności za pośrednictwem danej przestrzeni będzie spełniony m.in. wtedy, gdy: w określonym miejscu będzie funkcjonować zespół – osoba, która kontroluje wykonanie kontraktów budowalnych w Austrii; w określonym miejscu będzie składowany sprzęt potrzebny do wykonywania kontraktów w Austrii; w określonym miejscu stale przebywa zespół pracowników spółki i w tym miejscu świadczy usługi na rzecz kontrahentów.

Natomiast przez prace budowlane na terenie Austrii rozumie się wszelkie prace, także remontowe, wszelkich obiektów budowlanych, a o kwalifikacji danych usług decyduje wewnętrzne prawo austriackie[6].

Usytuowanie wykonawcy w procesie inwestycyjnym nie ma znaczenia. Jest zatem obojętne, czy jest generalnym wykonawcą, czy też podwykonawcą w zakresie fragmentu robót.

Kryterium „12 miesięcy” stosuje się odrębnie do każdego placu budowy, z tym zastrzeżeniem, że prace budowlane wykonywane w różnych miejscach są od siebie niezależne, w szczególności geograficznie, finansowo lub funkcjonalnie.

Podsumowując, uznanie danej formy prowadzenia działalności w Austrii za „zakład” wymaga spełnienia wszystkich opisanych łącznie przesłanek. Jednak w przypadku prowadzenia robót budowlanych zakwalifikowanie danej działalności wydaje się być prostsze, choćby ze względu na precyzyjne uregulowanie czasu trwania takich prac i ich charakteru.

Anna Dziuba